هنگامی که از پول صحبت می‌شود، همیشه می‌توانیم احتمال ضرر و زیان را بدهیم. اگر دارایی و پول خود را سرمایه‌گذاری کنیم، احتمال از دست رفتن آن وجود دارد؛ اگر هم آن را به صورت نقد نگهداری کنیم به مرور زمان و به دلیل تورم می تواند ارزش خود را از دست دهد. در هرصورت نمی‌توانیم از بروز چنین خطراتی جلوگیری کنیم، اما می‌توانیم از استراتژی‌هایی استفاده کنیم که این ریسک‌ها را کمتر کند.
تخصیص و تنوع سازی دارایی، دو استراتژی مهم هستند که سرمایه‌گذاران از آن‌ها استفاده می‌کنند. اگر یک سرمایه‌گذار تازه وارد هستید، احتمالا اصول اولیه این استراتژی را می‌دانید؛ اما در این مقاله می‌خواهیم توضیح کاملی در مورد موضوع تخصیص و نحوه کار آن صحبت کنیم.
تخصیص دارایی و تنوع سرمایه گذاری چیست؟
تخصیص دارایی و تنوع دو عبارتی هستند که گاهی اوقات به جای هم استفاده می‌شوند. با این حال، آن‌ها ممکن است به حوزه‌های مختلفی از مدیریت ریسک مربوط باشند. تخصیص دارایی، یک استراتژی مدیریت سرمایه است که چگونه سرمایه باید در بین طبقات دارایی در یک سبد سرمایه‌گذاری تقسیم شود. از سوی دیگر، تنوع به نحوه توزیع سرمایه در میان گروه‌های دارایی خاص اشاره دارد.
هدف اصلی این استراتژی‌ها به حداکثر رساندن سود پیش‌بینی شده در عین حال کاهش ریسک احتمالی است. این معمولاً مستلزم شناسایی افق زمانی سرمایه‌گذاری، تحمل ریسک و در شرایط خاص در نظر گرفتن موقعیت اقتصادی گسترده‌تر است.
به بیان ساده‌تر، استراتژی تخصیص و تنوع دارایی بر این اصل استوار است که همه تخم‌مرغ‌های شما نباید در یک سبد قرار داده شوند. مؤثرترین استراتژی برای ایجاد یک سبد متوازن، ترکیب طبقات دارایی و دارایی‌هایی است که به هم متصل نیستند.
این واقعیت که ریسک نه تنها در سراسر، بلکه در بین طبقات دارایی تقسیم می‌شود، همان چیزی است که این دو روش را هنگام استفاده با هم بسیار مؤثر می‌کند. برخی از کارشناسان مالی معتقد هستند که تصمیم‌گیری در مورد استراتژی تخصیص دارایی حتی مهم‌تر از انتخاب محصولات خاص است.
نظریه پورتفولیو مدرن (MPT)
نظریه پورتفولیو مدرن (MPT) چارچوبی است که از یک مدل ریاضی برای کدگذاری این‌ایده‌ها استفاده می‌کند. این نظریه اولین بار در مقاله‌ای در سال ۱۹۵۲ توسط هری مارکوویتز پیشنهاد شد و به خاطر آن جایزه نوبل اقتصاد به او اعطا شد.
کلاس‌های دارایی اصلی به روش‌های متفاوتی حرکت می‌کنند. به این صورت که شرایط بازار ممکن است برای یک طبقه دارایی خوب و برای طبقه دارایی دیگر ضعیف‌تر عمل کند. فرض اصلی این است که اگر یک طبقه دارایی ضعیف عمل کند، زیان آن با سود در کلاس دیگر جبران می‌شود.
نظریه پورتفولیو مدرن معتقد است که با ادغام دارایی‌ها از طبقات مختلف دارایی، نوسانات سبد سرمایه‌گذاری کاهش می‌یابد. این باید عملکرد تعدیل شده بر اساس ریسک را بهبود بخشد، به این معنی که یک پورتفولیوی با همان سطح ریسک بازده بالاتری را ارائه می‌دهد. طبق این نظریه، اگر دو پرتفوی بازدهی یکسانی داشته باشند، هر سرمایه‌گذار منطقی پرتفوی کم‌ریسک را انتخاب می‌کند. به بیان ساده‌تر در MPT گفته شده است ترکیب داراییهای غیر همبسته در یک سبد کارآمدتر است.
انواع طبقات دارایی و استراتژیهای تخصیص
طبقات دارایی را می‌توان به روش‌های زیر در چارچوب تخصیص دارایی متعارف طبقه‌بندی کرد:
- داراییهای سنتی: سهام، اوراق قرضه و پول نقد
- دارایی جایگزین: املاک، کالاها، مشتقات، محصولات بیمه، سهام خصوصی و البته ارزهای دیجیتال
به طور کلی، تخصیص دارایی استراتژیک و تخصیص تاکتیکی دارایی دو نوع اصلی از استراتژیهای تخصیص دارایی وجود هستند که هر دو از مفروضات ذکر شده در MPT استفاده می‌کنند.
تخصیص دارایی استراتژیک به عنوان یک رویکرد سنتی در نظر گرفته می‌شود که بیشتر برای سبک سرمایه‌گذاری غیرفعال (passive) مناسب است. سبد‌های سرمایه‌گذاری که از این استراتژی استفاده می‌کنند، تنها در صورتی متعادل هستند که تخصیص‌های مورد نظر بر اساس تغییر در افق زمانی سرمایه‌گذار یا مشخصات ریسک تغییر کند.
برای استراتژیهای سرمایه‌گذاری تهاجمی‌تر، تخصیص دارایی تاکتیکی مناسب است. این روش سرمایه‌گذاران را قادر می‌سازد تا پرتفوی خود را بر دارایی‌هایی متمرکز کنند که بازار را شکست می‌دهند. فرض بر این است که اگر بخشی از بازار عملکرد بهتری داشته باشد، برای مدت طولانی این کار را انجام خواهد داد. این اجازه می‌دهد تا برای برخی از تغییرات به دلیل آن است که به همان اندازه بر مفاهیم ذکر شده در MPT است.
شایان ذکر است که دارایی‌ها برای تأثیرگذاری متنوع لازم نیست بدون همبستگی یا همبستگی معکوس باشند. تنها چیزی که لازم است این است که باهم همبستگی نداشته باشند.
تخصیص و تنوع‌سازی دارایی چگونه انجام می‌شود؟
طبق یک استراتژی تخصیص دارایی، پرتفوی باید دارای نسبت‌های زیر در بین طبقات دارایی باشد:
- ۴۰٪ سرمایه گذاشته شده در بورس
- ۳۰٪ اوراق قرضه
- ۲۰٪ در رمز ارز‌ها
- ۱۰٪ به صورت نقدی
یک استراتژی متنوع‌سازی ممکن است حاکی از این باشد که از بین ۲۰٪ سرمایه‌گذاری شده در داراییهای رمزنگاری شده:
- ۷۰٪ باید به بیت‌کوین اختصاص یابد
- ۱۵٪ به دارایی‌هایی با ارزش بازار زیاد (large-caps)
- ۱۰٪ به دارایی‌هایی با ارزش بازار متوسط (mid-caps)
- ۵٪ به دارایی‌هایی با ارزش بازار کم (small-caps)
بهترین کار این است که بعد از تخصیص‌بندی، عملکرد آن‌ها به طور منظم بررسی و کنترل شود. اگر تخصیص‌ها تغییر کند، ممکن است زمان متعادل کردن مجدد پرتفوی که شامل خرید و فروش دارایی‌ها برای بازگرداندن نسبت‌های مناسب است، فرا رسیده باشد. به طور معمول، این مستلزم فروش افراد با عملکرد بالا و خرید افراد با عملکرد ضعیف است. البته، انتخاب دارایی تا حد زیادی به استراتژی و اهداف سرمایه‌گذاری فردی بستگی دارد.
ارزهای دیجیتال یکی از خطرناک‌ترین انواع دارایی‌ها هستند. از آنجایی که سبد سرمایه‌گذاری مقدار قابل توجهی از ارزهای دیجیتال دارد، ریسک بالایی خواهد داشت. یک سرمایه‌گذار ریسک گریز ممکن است بیشتر از پرتفوی خود را به اوراق قرضه تخصیص دهد که از نوع دارایی به میزان قابل توجهی کم خطر هستند.
تنوع در یک سبد ارزهای دیجیتال
در حالی که اصول اساسی این استراتژی‌ها می‌توانند از نظر تئوری در یک سبد ارزهای دیجیتال اعمال شوند، اما باید آن‌ها را با احتیاط استفاده کرد. قیمت بیت کوین ارتباط قوی با بازار ارزهای دیجیتال دارد. از آنجایی که ساخت سبدی از داراییهای غیر مرتبط با سبدی از داراییهای بسیار مرتبط دشوار است، تنوع‌سازی به یک کار غیر منطقی تبدیل می‌شود.
اما در برخی مواقع، آلتکوین‌ها ارتباط کمتری با بیت کوین نشان می‌دهند که ممکن است توسط تریدر‌ها باهوش مورد استفاده قرار گیرد. با این حال، معمولاً این استراتژی‌ها مثل استراتژیهای مشابه در بازار‌های سنتی بطور مداوم قابل اجرا نمی‌باشند و با توسعه بازار، می‌توان‌امیدوار بود که یک رویکرد سیستماتیک‌تر برای تنوع در یک سبد ارزهای دیجیتال ممکن است. تا آن زمان، مطمئناً بازار راه درازی در پیش خواهد داشت.
مشکلات تخصیص دارایی
در حالی که استراتژی تخصیص دارایی یکی از روش‌های عالی در سرمایه‌گذاری است، اما ممکن است برای همه سرمایه‌گذاران و پرتفوی‌ها مناسب نباشد. طراحی یک بازی ساده است، چیزی که اهمیت دارد نحوه پیاده‌سازی استراتژیهای مختلف است. اگر سرمایه‌گذار تمایلی به کنار گذاشتن تعصبات خود نداشته باشد، کارایی پرتفوی ممکن است به خطر بیفتد.
یکی دیگر از مشکلات احتمالی سختی پیش‌بینی میزان تحمل ریسک سرمایه‌گذار است. پس از گذشت مدت زمان معینی، سرمایه‌گذار ممکن است متوجه شود که ریسک کمتر (یا شاید بیشتر) را ترجیح می‌دهد.
کلام آخر
تخصیص و تنوع دارایی استراتژیهای مدیریت ریسک هستند. آن‌ها همچنین در قلب بسیاری از راه حل‌های فعلی مدیریت پورتفولیو قرار دارند. هدف از ایجاد یک استراتژی تخصیص دارایی، به حداکثر رساندن بازده پیش‌بینی شده و در عین حال کاهش ریسک است. کارایی پرتفوی ممکن است با توزیع ریسک بین انواع دارایی‌ها بهبود یابد. از آنجایی که بیت کوین ارتباط تنگاتنگی با بازار‌ها دارد، روش‌های تخصیص دارایی باید با احتیاط در پرتفوی داراییهای رمزنگاری شده استفاده شود.
سوالات متداول
تخصیص و تنوع‌سازی دارایی چیست؟
تخصیص دارایی، یک استراتژی مدیریت سرمایه است که چگونه سرمایه باید در بین طبقات دارایی در یک سبد سرمایه‌گذاری تقسیم شود؛ تنوع‌سازی به نحوه توزیع سرمایه در میان گروه‌های دارایی خاص اشاره دارد.
انواع طبقات دارایی و استراتژیهای تخصیص چیست؟
داراییهای سنتی: سهام، اوراق قرضه و پول نقد | دارایی جایگزین: املاک، کالاها، مشتقات، محصولات بیمه، سهام خصوصی و البته ارزهای دیجیتال
تنوع‌سازی در ارزهای دیجیتال باید چگونه باشد؟
۷۰٪ بیت‌کوین، ۱۵٪ داراییهای با ارزش بازار زیاد (large-caps)، ۱۰٪ داراییهای با ارزش بازار متوسط (mid-caps)، ۵٪ داراییهای با ارزش بازار کم (small-caps)
نکته: توجه داشته باشید این مقاله صرفا با هدف راهنمایی و آشنایی نوشته شده و آکادمی ارز دیجیتال ارزتودی مسئولیتی در مقابل تصمیمات افراد یا عواقب مالی آن ندارد.
